اثر آبیاری تکمیلی و نیتروژن بر عملکرد دانه، اجزای عملکرد و پروتیین گندم رقم کوهدشت

این پژوهش در سال زراعی 1381 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گنبد، به صورت کرت‌های خرد شده نواری در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی اجرا گردید. آبیاری تکمیلی در 4 سطح (I0= بدون آبیاری، I1= یک نوبت آبیاری در مرحله گلدهی،I2 = یک نوبت آبیاری در مرحله پر شدن دانه و I3= یک نوبت آبیاری در مرحله گلدهی+ یک نوبت آبیاری در مرحله پر شدن دانه) به عنوان عامل عمودی و میزان نیتروژن از منبع کود اوره به عنوان عامل افقی در 4 سطح (صفر، 30، 60 و 90 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) اختصاص یافت. ارزیابی نتایج نشان داد که با افزایش مصرف نیتروژن صفات مورد اندازه­گیری آزمایش شامل عملکرد دانه و اجزای عملکرد، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، ‌میزان و عملکرد پروتیین دانه به­طور معنی­داری افزایش می­یابد ولی به­عکس کارایی زراعی نیتروژن به­طور معنی­داری کاهش یافت. مصرف 90 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار در مقایسه با سطح کودی 60 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار تفاوت آماری نداشت، ولی بالاترین عملکرد دانه را تولید کرد. با انجام آبیاری تکمیلی در دو مرحله گلدهی و پر شدن دانه، عملکرد دانه، تعداد دانه در سنبله، عملکرد پروتیین دانه و کارایی زراعی نیتروژن به­طور معنی­داری افزایش و بقیه صفات کاهش نشان دادند و هم­چنین اثر متقابل مقادیر مختلف نیتروژن مصرفی و آبیاری تکمیلی بر روی تمامی صفات مورد مطالعه به جز درصد پروتیین دانه و کارایی زراعی نیتروژن غیرمعنی­دار بود.