بررسی کنترل تلفیقی علف‌هرز تلخه (Acroptilon repense) در دوره آیش و کشت گندم در استان کرمانشاه

کارایی عوامل شخم و علف‌کش طی دوره آیش در کنترل تلخه طی سال زراعی 86-1385 در منطقه شیان شهرستان اسلام­آباد غرب در مزرعه‌ای با سابقه آلودگی به این علف‌هرز بررسی شد. آزمایش به صورت کرت‌های خرد شده با دو فاکتور شخم و علف‌کش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. عملیات شخم (در دو سطح با و بدون شخم)، کرت اصلی و علف‌کش (در 7 سطح) کرت فرعی را تشکیل دادند. سطوح فاکتور فرعی عبارت بودند از: 1- توفوردی + ام‌سی‌پی‌آ؛ 2- تریکلوپیر؛ 3- گلیفوزیت+ سولفات‌آمونیوم؛ 4- توفوردی+ ام‌سی‌پی‌آ + تریکلوپیر؛ 5- توفوردی+ ام‌سی‌پی‌آ+ گلیفوزیت + سولفات‌آمونیوم؛ 6- تریکلوپیر+ گلیفوزیت + سولفات‌آمونیوم و 7- بروموکسینیل + ام‌سی‌پی‌آ. 30 روز پس از سمپاشی، ماده خشک (بیوماس) تلخه در کرت­های شاهد (سمپاشی‌نشده) برای تیمارهای شخم و بدون شخم به ترتیب 381 و 693 گرم در مترمربع بود. همه تیمارهای علف‌کش باعث کاهش معنی‌‌دار بیوماس تلخه شدند. تیمارهای علف‌کش از نظر کاهش وزن خشک تلخه تفاوت معنی‌داری نداشتند. بر اساس ارزیابی تلخه در کشت گندم پس از آیش، بهترین تیمار (با حداقل 90 درصد کنترل) مربوط به توفوردی+ام‌سی‌پی‌آ+ گلیفوزیت+ سولفات‌آمونیوم بود. البته تیمارهای گلیفوزیت، توفوردی+ ام‌سی‌پی‌آ و تریکلوپیر+ گلیفوزیت+ سولفات‌آمونیوم نیز تفاوت معنی‌داری با آن نداشتند. تمام تیمارهای علف‌کش باعث افزایش معنی‌دار عملکرد دانه گندم شدند.