کارآیی انتقال ویروس برگ قاشقی سیب¬زمینی (PLRV) در تعدادی از ژنوتیپ ¬های مهم اسکاتلندی شته سبز هلو (Myzus persicae)

ظهور شته­های مقاوم به حشره کش­ها خطری بالقوه در گسترش ویروس­هائی است که توسط آن­ها منتقل می­گردند. در این پژوهش کارایی انتقال PLRV در پنج ژنوتیپ اسکاتلندیMyzus persica  که برخی از آن­ها مقاومت بالائی در برابر حشره کش­ها دارند، ارزیابی گردید. آزمایش­های انتقال ویروس با استفاده از برگ­های بریده گیاه Physalis floridana  آلوده بهPLRV  و گیاهچه­های3 -2 برگی عاری از ویروس گیاه یاد شده به ترتیب برای کسب و تلقیح ویروس انجام شد. دوره­های کسب و تلقیح هر یک سه روز و در شرایط نوری 16 ساعت و دمای °C 18 انجام شد. هر گیاهچه با یک شته حامل ویروس و 24 گیاهچه توسط هر ژنوتیپ تلقیح گردید. سه هفته بعد تعداد گیاهان آلوده به PLRV در گیاهچه­های تلقیح شده بر مبنای علایم یا نتایج آزمون الایزا مشخص گردید. این آزمایش­ها پنج بار تکرار شد. علت اختلاف در انتقالPLRV توسط ژنوتیپ­های مختلف نیز با مقایسه کارایی انتقال PLRV با ویروس نزدیک به آن BMYV توسط ژنوتیپ­های  Aو J بررسی گردید. بین ژنوتیپ­ها از نظر کارایی انتقال PLRV اختلاف معنی­دار مشاهده گردید. ژنوتیپ­های A، B و C دارای بیش­ترین کارایی انتقال بودند. دو ژنوتیپ A و  Bکه از مقاوم­ترین ژنوتیپ­ها به حشره­کش­ها نیز هستند به عنوان خطری بالقوه درگسترش PLRV معرفی می­شوند. هم­چنین ژنوتیپ­های A و  Jویروس  BMYV را با کارایی یکسان منتقل کردند. درصورتی­که ژنوتیپ A ویروس PLRV را با کارایی بالاتری انتقال داد.